Vandaag, de eerste donderdag van april (in dit geval 3 april), is het “nationale collegadag”.

Sinds ik voor mezelf begonnen ben, heb ik geen echte collega’s meer. Ik moet de dingen voor mijzelf, zelf allemaal maar bedenken. Maar eigenlijk is dat helemaal niet waar. Want ik heb mijn vriend, goede vriendinnen (waarvan één zelfs voorheen mijn collega was) en familie! Eigenlijk zijn zij met zijn allen mijn collega’s. Want als ik even moet overleggen met iemand, staat er altijd wel, minimaal 1, van de eerdergenoemden klaar! Dan prijs ik mezelf wel gelukkig! Het is fijn, maar eigenlijk gewoon essentieel om zo’n kring om je heen te hebben.

Dit heb ik in mijn vele jaren bij vele bedrijven ook altijd zo ervaren. De meeste (directe) collega’s worden eigenlijk je 2^de familie. Je deelt je leven met ze en zij die van hun met jou. Je bent tenslotte (indien je redelijk veel werkt) bijna meer bij hun, dan bij je eigen gezin/vrienden. Tuurlijk, er zijn altijd wel (enkele) collega’s die je wel achter het behang kan plakken of liever ziet gaan dan komen, maar gelukkig is er dan je “werk bestie”, waarbij je je irritaties en frustraties rustig even kunt laten gaan. Dan is het toch beter dealen met die flapdrollen.

Dus eigenlijk zou je deze dag ook wel “Nationale mijn tweede familie dag” kunnen gaan noemen. Denk dat ik er dan niet heel ver naast zit!

PS: Voor mijn opdrachten overleg ik natuurlijk met mijn klanten. Dus zij zijn ook zeker een indirecte collega van me!